Hoe ga je om met vervelende privévragen?

We kennen het allemaal: tijdens gesprekken met halve kennissen of verre familieleden word je al snel eens bestookt met een hele hoop vragen.

“Woon je al alleen?” 
“Heb je een partner?”
“Wanneer ga je trouwen?”
“Wanneer komen er kinderen?” 

Meestal zijn het onschuldige vragen die je levensstatus op dat moment bevragen. Het gaat over pure basis informatie die toch privé aanvoelen. Iedereen die jou echt kent, weet zonder twijfel het antwoord op al die vragen. Maar voor nieuwsgierige buitenstaanders is het een manier om te polsen hoe ver je staat in het leven, alsof die oppervlakkige informatie hen vertelt hoe gelukkig en volmaakt jij bent. 

Het ‘perfecte’ leven

De maatschappij heeft een bepaald beeld gecreëerd van ‘geluk’ en ‘een volwaardig leven’, eentje dat we allen kennen. Onbewust hechten we er allen belang aan, ook al weten we diep van binnen dat dat beeld niet altijd even waarheidsgetrouw is.  

Dat beeld zegt dat je gelukkiger bent met partner dan zonder, en een ring aan je vinger verhoogt enkel dat geluk. Wonen in een groot huis dat jij zelf hebt gekocht is beter dan een gehuurd appartement en dankzij kinderen is je leven automatisch geslaagd. Succesvol ben je enkel met een stabiele job en goede inkomsten of aan het begin van een ambitieuze carrière. 

Dit zijn de dingen waarnaar we automatisch kijken wanneer we iemand anders’ geluk beoordelen. Want ons beeld van een succesvol leven blijft nog steeds gekleurd door deze standaarden en normen, ook al vertellen ze maar bitter weinig over onze echte werkelijkheid. Toch blijven we anderen zo snel veroordelen als hun leven niet in het perfecte plaatje past, want dan menen we te weten dat ze altijd beter kunnen. 

Dat is ook waarom die privévragen als zo vervelend worden aangevoeld: we hebben het gevoel beoordeeld en veroordeeld te worden. Over hoe goed we het hebben in ons leven, hoe gelukkig we zijn. We denken te weten hoe de andere persoon in het leven staat wanneer we weten of ze al dan niet getrouwd zijn, of ze al dan niet een ‘goede’ job hebben. 

Wat doe je er aan?

Oppervlakkige privévragen zullen altijd gesteld worden, en daar kunnen we niks aan veranderen. Net zoals bij eerste indrukken gebruiken we kleine stukjes informatie om een mening te vormen van een andere persoon. Dankzij die onschuldige informatie kunnen we een beeld van die persoon vormen, ook al is die niet altijd even correct. 

De vragen vermijden wordt dus onmogelijk, de oplossing ligt in hoe je er op reageert. Ten eerste moet je het bovenstaand uitgelegde principe goed begrijpen, zodat je beseft wat en waarom het gebeurt. Welk antwoord je ook geeft op zulke vragen, altijd zul je het gevoel hebben beoordeeld te worden, want dat is ook zo. Ten tweede moet je beseffen dat die vragen en zijn antwoorden helemaal niet representatief zijn voor wie je werkelijk bent. Het leven is veel gecompliceerder en kun je niet met een ‘ja’ of ‘nee’ beantwoorden. Of je nu kinderen hebt of niet, alleen woont of nog bij je ouders – het vertelt niets over jou of je geluk. 

Wanneer je dat ten volle beseft, kun je jezelf boven de oordelen van anderen zetten en ze als minderwaardig gaan beschouwen. Volgende keer als er gevraagd wordt of je getrouwd bent, weet dan dat ze eigenlijk vragen of je gelukkig bent. Geef dan authentiek en eerlijk antwoord, antwoord meteen op beide vragen en toon dat je tegen hun oordelen kan. Vergeet vooral niet dat wat de anderen ook van je denken, het maakt niet uit. Ze kennen de echte jou niet en als ze oppervlakkige informatie over je leven willen om te weten hoe het met je gaat, geef ze die dan. Blijf vooral in jezelf geloven, ook al doen anderen het misschien niet!